Wilkołak, znany również jako Likantrop (z greckiego λυκάνθρωπος), to mitologiczny lub folklorystyczny człowiek z możliwością przemiany w wilka lub antropomorficzną postać o jego cechach, umyślnie przemienionego dzięki ukąszeniu przez innego wilkołaka, lub po objęciu przekleństwem. Transformacja ta jest często związane z pojawieniem się księżyca w pełni.
Wilkołak ma zazwyczaj europejski charakter, choć wiedza o nim rozeszła się po świecie w czasach późniejszych. Zmiennokształtni, podobne do wilkołaków, są powszechni w opowieściach z całego świata, zwłaszcza wśród rdzennych Amerykanów,chociaż większość z nich dotyczą form zwierząt innych niż wilki.
Wilkołaki są częstym przedmiotem nowoczesnych fikcyjnych książek, choć zostały im przypisane cechy odmienne od oryginalnego folkloru, zwłaszcza podatność na srebrne kule. Wilkołaki nadal trwają we współczesnej kulturze i fikcji, w książkach, filmach i programach telewizyjnych wilkołaki są dominującą postacią w horrorach.
Wierzenia ludowe
Opis i cechy wspólne
Wilkołaki były przez europejski folklor naznaczone ostrzegawczymi cechami fizycznymi, nawet w ludzkiej postaci. Należą do nich połączone obydwie brwi na grzbiecie nosa, wygięte paznokcie, nisko osadzone uszy i poruszanie się kołyszącym krokiem. Jedną z metod rozpoznania wilkołaka był rosyjski przesąd, który wspomina o owłosieniu pod językiem.
Wygląd wilkołaka w formie zwierzęcia zależy od kultury, chociaż jest najczęściej przedstawiany jako zwyczajny wilk oprócz faktu, że nie ma ogona (cecha charakterystyczna dla czarownic w postaci zwierząt), jest często większy, i zachowuje ludzkie oczy i głos. Według niektórych szwedzkich podań, wilkołaka można odróżnić od zwykłego wilka, tym że będzie biegać na trzech nogach, wyciągając czwartą do tyłu by wyglądała jak ogon.
Po powrocie do ludzkiej postaci, wilkołaki stawały się zwykle słabe, wycieńczone i przechodziły bolesną nerwową depresję. Jedną z powszechnie piętnowanych cech wilkołaków w średniowiecznej Europie był zwyczaj pożerania niedawno pochowanych zwłoki, te zdarzenia są udokumentowane w znacznym stopniu, zwłaszcza w 19 wieku. Wilkołakami Fennoskandyjskimi były zazwyczaj stare kobiety, które posiadały pokryte trucizną pazury i nie miał możliwości by sparaliżować bydło i dzieci swoim wzrokiem.
Przemiana w wilkołaka
Są różne metody stania się wilkołakiem, jedną z najprostszych jest usunięcie odzieży i przewiązanie się pasem ze skóry z wilka, prawdopodobnie jako zamiennik założenie całej skóry zwierzęcia (które również jest często opisywane). W innych przypadkach ciało trzeba posmarować magiczną maścią. Picie wody deszczowej z odciskiem łapy danego zwierzęcia lub z niektórych zaczarowanych strumieni również uznano za skuteczny sposobów osiągania metamorfozy.16 wieczny szwedzki pisarz Olaus Magnus mówił, że liwońskie wilkołaki były przemieniane przez odsączenie filiżanki specjalnie przygotowanego piwa i powtarzanie określonej formuły.
Słabe strony
Większość współczesnej literatury opisuje wilkołaki jako podatne na broń ze srebra i wysoce odporne na inne obrażenia. Funkcja ta nie pojawia się w opowieściach o wilkołaki z przed 19-go wieku.
W przeciwieństwie do wampirów, nie są one powszechnie uważane za podatne na działanie relikwii, takich jak krzyże i woda święcona.
Środki zapobiegawcze
różne metody Istniały do pokonania postaci wilkołaka. W starożytności Grecy i Rzymianie wierzyli w moc wyczerpania w leczeniu ludzi likantropii. Ofiara może być poddany długiemu okresowi aktywności fizycznej w nadziei, że oczyści się z choroby.
Podobieństwo do wampirów
W średniowiecznej Europie, ciała niektórych osób uznanych za wilkołaki były spalane, a nie pochowane w celu zapobieżenia ich zmartwychwstaniu podobnie do wampirów. Do końca 19 wieku, Grecy wierzyli, że zwłoki wilkołaków, jeśli nie zostaną zniszczone, powrócą do życia jako wampiry w postaci wilków i hien, które krążą na polach bitew, pijąc krew umierających żołnierzy. W podobny sposób, na niektórych obszarach wiejskich Niemiec, Polski i północnej Francji wierzono, że ludzie, którzy umarli w grzechu śmiertelnym, powrócili do życia jako wilki pijące krew
Wampiry był również związane z wilkołakami w krajach Europy Wschodniej, zwłaszcza Bułgarii, Serbii i Słowenii. W Serbii, wilkołak i wampir były znane jako jeden organizm; Vulkodlak. W węgierskiej mitologii bałkańskiej o wielu wilkołakach mówiono, że stały się wilkami w celu wysysania krwi z ludzi urodzonych pod księżycem w pełni, w celu zachowania ich zdrowia. Mówiło się, że te wilkołaki w swojej ludzkiej postaci, maja bladą, zapadnięta twarz, puste oczy, obrzęk warg i obwisłe ramiona.
Wilkołaki(eng.)
A werewolf, also known as a lycanthrope (from the Greek λυκάνθρωπος ), is a mythological or folkloric human with the ability to shapeshift into a wolf or an anthropomorphic wolf-like creature, either purposely, by being bitten by another werewolf, or after being placed under a curse. This transformation is often associated with the appearance of the full moon.
Werewolves are often attributed superhuman strength and senses, far beyond those of both wolves and men. Shape-shifters, similar to werewolves, are common in tales from all over the world, most notably amongst the Native Americans, though most of them involve animal forms other than wolves.
Werewolves are a frequent subject of modern fictional books, although fictional werewolves have been attributed traits distinct from those of original folklore, most notably vulnerability to silver bullets. Werewolves continue to endure in modern culture and fiction, with books, films and television shows cementing the werewolf's stance as a dominant figure in horror.
Folk beliefs
Description and common attributes
Werewolves were said in European folklore to bear tell-tale physical traits even in their human form. These included the meeting of both eyebrows at the bridge of the nose, curved fingernails, low-set ears and a swinging stride. One method of identifying a werewolf was Russian superstition recalls a werewolf can be recognised by bristles under the tongue
The appearance of a werewolf in its animal form varies from culture to culture, though it is most commonly portrayed as being indistinguishable from ordinary wolves save for the fact that it has no tail (a trait thought characteristic of witches in animal form), is often larger, and retains human eyes and voice. According to some Swedish accounts, the werewolf could be distinguished from a regular wolf by the fact that it would run on three legs, stretching the fourth one backwards to look like a tail
After returning to their human forms, werewolves are usually documented as becoming weak, debilitated and undergoing painful nervous depression. One universally reviled trait in medieval Europe was the werewolf's habit of devouring recently buried corpses, a trait that is documented extensively, particularly in the 19th century. Fennoscandian werewolves were usually old women who possessed poison-coated claws and had the ability to paralyse cattle and children with their gaze.
Becoming a werewolf
Various methods for becoming a werewolf have been reported, one of the simplest being the removal of clothing and putting on a belt made of wolfskin, probably as a substitute for the assumption of an entire animal skin (which also is frequently described). In other cases, the body is rubbed with a magic salve. Drinking rainwater out of the footprint of the animal in question or from certain enchanted streams were also considered effectual modes of accomplishing metamorphosis. The 16th century Swedish writer Olaus Magnus says that the Livonian werewolves were initiated by draining a cup of specially prepared beer and repeating a set formula.
Vulnerabilities
Most modern fiction describes werewolves as vulnerable to silver weapons and highly resistant to other injuries. This feature does not appear in stories about werewolves before the 19th century.Unlike vampires, they are not generally thought to be harmed by religious artifacts such as crucifixes and holy water.
Remedies
Various methods have existed for removing the werewolf form. In antiquity, the Ancient Greeks and Romans believed in the power of exhaustion in curing people of lycanthropy. The victim would be subjected to long periods of physical activity in the hope of being purged of the malady.
Vampiric connections
In Medieval Europe, the corpses of some people executed as werewolves were cremated rather than buried in order to prevent them from being resurrected as vampires. Before the end of the 19th century, the Greeks believed that the corpses of werewolves, if not destroyed, would return to life as vampires in the form of wolves or hyenas which prowled battlefields, drinking the blood of dying soldiers. In the same vein, in some rural areas of Germany, Poland and Northern France, it was once believed that people who died in mortal sin came back to life as blood-drinking wolves. The vampire was also linked to the werewolf in East European countries, particularly Bulgaria, Serbia and Slovenia. In Serbia, the werewolf and vampire are known collectively as one creature; Vulkodlak. In Hungarian and Balkan mythology, many werewolves were said that they became wolves in order to suck the blood of men born under the full moon in order to preserve their health. In their human form, these werewolves were said to
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz